Foto's van Salamina en San Felix,waar de waspalmen groeien. Uniek in de wereld Ons verblijf in Combia zit er alweer op. 12 februari.2017. Om negen uur staat onze chauffeur Jerson klaar om ons naar Salamina te brengen Aardige jongen,die ook bijna geen woord Engels spreekt.Meestal gedurende de rit komen de chauffeur en wij een beetje los en dan gaat het altijd lukken om elkaar te begrijpen. Onze rit naarSalamina gaan we maken in een comfortabel toeristen busje. Het is zondag. Weinig verkeer,in ieder geval geen vrachtwagens.Binnen anderhalf uur in Manizales. Onderweg veel wielrenners op de weg in de stromende regen.Manizales een bijzondere stad. Een soort promenade met palmen op de smalle rug van de berg. De beide kanten van de stad in de diepte. De buitenwijken worden met kabelbanen verbonden. We gaan in een tearoom wat gebruiken.Heerlijke koffie en een nog lekkerder taartje. Gaan gestadig weer hogerop.Huisjes langs de weg. Achter hun huis vaak diepe ravijnen. Er is weinig ruimte. Dan maar zo. Komen om twee uur aan in Salamina 1850 meter hoog. De zon schijnt niet. Het is ondertussen wel droog, maar behoorlijk fris. Ook hier heeft de tijd stil gestaan. Ons hotelletje Casa Lola García,vernoemt naar de beroemde schrijver,is beeldschoon. Binnenplaats met prachtige meubels en oude foto's. De kamers volgens de oude stijl ingericht. Het huis is 140 jaar oud. Voor Colombiaanse begrippen oud. In Europa is dat totaal anders. Worden hartelijk ontvangen door Mauricio en zijn moeder Lucia. Desire een jonge vrouw uit Malta vertaalt voor ons.Mauricio spreekt geen woord Engels. We begrijpen dat we morgen op een uitgebreide excursie gaan. Hoog in de bergen om de wax palmen te zien. Zoeken een tentje op om te lunchen. Komen niet verder dan water en een onduidelijke koek. Wel overal t.v. Heel belangrijk. We kunnen daar wel het leven van alle dag bekijken. Het plein is omzoomd met huizen met mooi uitgesneden houten balkons. Daar is Salamina bekend om. . Dit verhaal hoort bij 12 februari. Het plakken gaat vaak mis door de slechte verbinding. 13 februari 2017. Een oude jeep staat voor ons klaar. Bob duikt meteen met zijn hoofd onder de motorkap. Ziet allerlei dingen die niet kloppen. Wij gaan met een leuk gezelschap. Jim uit Santa Fe, een beeldhouwer. Desire uit Malta,schrijfster voor bladen met reisverhalen. Jerson onze chauffeur en Mauricio,de eigenaar van onze Casa. Gaan eerst langs de garage. Moeten van auto wisselen.De auto heeft te veel mankementen om de bergen in te gaan. We moeten over een zeer slechte weg naar San Felix. Ligt op 2950 meter. De tijd heeft er stil gestaan. Het meeste vervoer gaat met paarden of een sterk soort ezel. Om bij hun boerderijen te kunnen komen ,moeten ze over smalle paden en langs diepe afgronden rijden. Bob gaat een wandeling met de anderen maken de berg op. Ik blijf bij de chauffeur en kom zo ook wel boven. Gaan naar een uitzichtpunt boven het stadje waar 1200 mensen wonen. Er wordt weinig gewerkt omdat er geen werk is buiten het seizoen. We gaan nog hoger naar 3200 meter. Daar groeien de waspalmen,die zo'n 80 meter hoog worden. Na 7 jaar moeten ze gekapt worden,anders vallen ze om. Het is een van de twee plaatsen in de wereld ,waar ze groeien. Maken een korte wandeling over smalle paadjes en zoeken een plekje in het gras,waar we genieten van het uitzicht en de verhalen van Mauricio over de Indianen. Voor de lunch keren we terug naar San Felix. Een piep klein restaurant,waar ze ons een heerlijke lunch voorzetten. Niet te geloven met zo weinig mogelijkheden. Op de terugweg wil Bob niet in de jeep.Blijft achterop de auto staan. Vind daar het uitzicht beter. Na een uur,als we op de asfaltweg naar het dorp komen,moet hij naar binnen,anders krijgen we een bekeuring. Heb tegen hem gezegd als hij zich thuis verveelt kan gaan solliciteren als vuilnisman. Maakt hij een goede kans. Pas na vieren zijn we terug.Bob wil nog naar een houtbewerkingsbedrijf. Heel interessant en prachtig vakmanschap. De eigenaar zeer vereerd met ons bezoek. Krijgen een console mee als aandenken. Superlief. Komen pas tegen zessen terug. Ben gesloopt van de lange dag. Wil wel even siësta houden,maar vind een biertje ook wel aantrekkelijk. Op het terras in de binnentuin,zitten twee Nederlanders. Bas en Liane, Raken aan de praat. Ze zijn een beetje ontheemd en weten niet hoe ze voor de andere dag een programma rond moeten krijgen. Spreken geen woord Spaans. Een absolute handicap. We brengen ze in contact met Desire en alles is snel opgelost. Gaan 's Avonds met zijn vijfen eten. Goed restaurant gevonden. Heel gezellig met elkaar. Ieder zijn eigen verhaal. Als we thuis komen, worden we getrakteerd op het prachtige gitaarspel van Mauricio.
Afbeeldingen
