Om half acht de Zwitsers uitgezwaaid. Misschien treffen we elkaar nog in Santa Marta. Ons hondje is niet meer verschenen. Misschien wel goed. Heeft nu een ander kosthuis Wij vertrekken om half 10. Het afscheid valt ons toch zwaar. Wat een unieke plek. De verzorging helemaal goed en dat in zo'n afgelegen gebied. Het is te hopen dat het zo puur zal blijven. Met de boot in vliegende vaart naar Nuqui. Daar komen we veel te vroeg aan. Maar het is leuk om rond te kijken. Bootjes worden volgepropt met etenswaren om naar kleine nederzettingen te gaan. Schepen worden vol met hout geladen. Komen nauwelijks de rivier nog af door het lage water. De douane stoer aan de monding van de rivier,waar we behoorlijk gecontroleerd zijn. Het vliegveld heel klein. Er wordt wel aardig gebouwd, ziet er uit dat ze een stroom toeristen verwachten . Er staan wat indiaanse vrouwen uit de jungle. Ontbloot bovenlijf. De mensen komen nauwelijks in contact met de buitenwereld. Een van hen slaat toch een handdoek om. De tijd vliegt als je naar het dagelijks gebeuren kunt kijken,dat zo anders is dan bij ons. Als we in het vliegtuig willen stappen,komt de piloot naar ons toe en wil wat foto's van ons maken. Allemaal heel relaxed. Weer een prima vlucht. Helaas wat minder zicht dan op de heenweg. Als we boven Medellin aankomen snap je niet dat de piloot het kleine vliegveld midden in de stad met de enorme wolkenkrabbers kan vinden. Het is weer een perfecte vlucht. Onze bagage is er al voor we bij de band zijn. Lopen naar buiten en ook deze keer geen chauffeur. Balen. Half uur gewacht. Toen maar een taxi genomen naar ons hotel,waar we zeer hartelijk worden ontvangen als oude bekenden.