foto's Document wat we nodig hadden . Vrouw die zaden verkocht. Restaurant !,,,, onderweg Ontmoeting met de fietser Zitten om half acht al in de auto. We hebben een lange rit voor de boeg. Afscheid genomen van de allerliefste gastvrouw,die een heerlijk ontbijt voor ons heeft gemaakt. De weg omhoog vanaf villa Beatrix is ongelooflijk steil en we halen het niet. Moeten uitstappen. Mauricio een goede chauffeur, redt het zonder ons gewicht maar net. Daarna weer bergafwaarts door een rivierbedding en langs een opgebroken weg komen we op de geasfalteerde weg richting Mocoa. Bij San Francisco houdt het asfalt op en gaan we weer stijgen over een zeer slechte weg. Na een half uur politie controle. Zijn allervriendelijkst,maar achter die glimlach komt een heel vervelende man te voorschijn.Alle papieren worden gecontroleerd. Dan blijkt dat de omschreven route het stadje Mocoa mist. Er valt niet met ze te praten. Sturen ons terug en moeten via Pasto en Popayan naar San Augustin. Een rit van 10 uur. Ondertussen zijn we al meer dan een uur verder. Mauricio is niet voor een gat te vangen. Zoekt een internet bedrijfje,waar een nieuwe route van zijn agentschap naar toe gestuurd wordt. We kunnen weer verder en worden nu zonder problemen toegelaten op de route over de Andes. We zijn ondertussen wel weer twee uur verder. De route heeft prachtige vergezichten,diepe dalen en een zeer slechte weg.Het is een haast onbegaanbaar gebied. Overal vangrails, die gebroken zijn en auto's doorheen geschoten. Werkzaamheden door mensen,die van ver komen. Rijden door rivierbeddingen. En ongelooflijk op een hoog punt. Een mini restaurant,waar ook koekjes en nootjes verkocht worden.Het toilet zo schoon. Gaan weer een bergkam over en zien in de verte een motorrijder. Zeggen tegen elkaar dat het geen fietser kan zijn op deze onmogelijke weg. En werkelijk nog geen vijf minuten later zien we tot onze grote verbazing een mountainbiker. Natuurlijk stoppen. Bloed nieuwsgierig. De man drijft van de transpiratie en ziet er wat ontdaan uit. Hij blijkt een man uit Londen te zijn.Zijn reis gaat van Medellin via Ecuador naar Montevideo. De route waar wij over rijden en hij over fietst wordt de Trampoline of death genoemd. Heeft de afgelopen nacht zijn tent opgezet bij een huisje. Door de zware regen is alles drijfnat geworden. Op zijn vraag hoe ver het is naar De vallei van Sibundoy durven we nauwelijks antwoord te geven. Met de auto al een hele klus,laat staan met de fiets. We geven hem de koekjes,die we net gekocht hebben en een flesje water. Zijn rantsoen is op en hij is er blij mee. Voor de fietsers onder jullie. Hij heeft een eigen blog. Leuk om te lezen. www.rossedintranslation.com Zien hem met gemengde gevoelens weg rijden. Niet wetende wat een zware dag wij voor de boeg hebben. De weg oneindig.Elke hoek weer een nieuw dal met diepe ravijnen. Een dicht regenwoud,waar geen mens woont. Om half twee zijn we eindelijk in Mocoa,waar het heel warm is. Eten bij een fastfood restaurant wat kleins en gaan weer verder. Moeten nog 130 kilometer en denken daar met twee uur te zijn. Vergeet het . Het asfalt houdt al snel op en de regen stort uit de hemel. Bij Papalito begint het asfalt weer. We rijden door de hoofdstraat van San Augustin. Ziet er goed uit. Overal kleine winkeltjes en een stadje dat heuvelachtig is. Ons hotel een verademing. Het is half zes en we zijn 10 uur onderweg geweest. Lijkt niet veel,maar 10 uur in een auto op de snelweg of op een onverharde weg met enorme kuilen maakt wel verschil. We hadden de rit voor geen goud willen missen. We worden door de eigenaar van hotel Yuma met veel warmte ontvangen. Hebben een mooie kamer met terras en een heerlijke warme douche,waar we gretig gebruik van maken. We eten in de keuken waar de kokkin een heerlijke forel voor ons heeft klaar gemaakt. Bestellen een flesje wijn en vinden dat we dat na een paar enerverende dagen wel verdiend hebben.
Afbeeldingen
