foto's van Santa Cruz. Het is bewolkt. Van een mooie zonsopgang geen sprake. Kruip nog maar even een uurtje in bed. Het is tenslotte vakantie. Om 9 uur een afspraak bij de spa. De masagetafel boven de zee. De golfjes die over de stenen rollen,maken een rustgevend geluid. Na een half uur mijn nek weer los en kan ik mijn armen weer wat meer bewegen. Bob zit op het strand zwaar in gesprek met Neod. Hij komt uit Bosnië. Serajewo.Heeft in de oorlog een aantal familie leden verloren. Is 21 jaar geleden naar de U.S. gegaan,daar heeft hij zijn Colombiaanse vrouw Karen ontmoet. Ze wonen in Atlanta. Leuke stad. Heb daar fijne herinneringen aan. Op een bankje in de schaduw naar ze zitten kijken. Neod erg geďnteresseerd in Bob zijn historie. Natuurlijk komt dan de tweede wereldoorlog ter sprake. Het blijft een dag met sluierbewolking. Vinden we niet erg. Kunnen dan toch veel in de zon zijn. In de namiddag gaan we naar het eilandje Santa Cruz. Het ligt een kwartier varen van Mucura. Het is twee bij twee kilometer en er wonen 500 mensen. In de vakanties komen daar nog 250 kinderen bij. Het is een enigszins vreemde gemeenschap. Alles is familie van elkaar. Wij noemen dat inteelt. We betalen 12 Euro om een rondleiding op het eiland te krijgen. Dat geld wordt besteed aan Engelse les voor de kinderen. Door de stijging van de zeespiegel is een ander eiland al bijna verdwenen. Met de stenen van dat eiland wordt Santa Cruz extra beschermd. De bevolking ziet de toekomst somber in. Denken dat ook hun eiland ten onder zal gaan. Het is een onvoorstelbare puinhoop op het eiland. Stikt van de kinderen. Jonge mannen hangen rond. Hun enige bezigheid, in de vroege ochtend vissen en de rest van de dag achter de meisjes aan. Zien hoogzwangere jonge meisjes. Overal bierdoppen en lege kratten bier. Volgens ons is het alcohol gebruik groot. Aan het eind van ons bezoek snoep gekocht. De man, die ons rondgeleid heeft,roept de kinderen bij elkaar. Ze komen uit alle hoeken en gaten. Gaan keurig in de rij staan om hun snoep in ontvangst te nemen. Leuk bezoek. Onvoorstelbaar dat zoiets bestaat. De schipper, die ons terug brengt naar Punta Faro is 32 jaar, heeft vier vrouwen en vier kinderen. Ook op Santa Cruz tellen eigen wetten. Varen terug langs piep eilandjes. De een,alleen een privé huis. Op de ander staat een hostel. Moet je toch niet aan denken,dat je daar je vakantie doorbrengt. Voor het diner,de tuin prachtig verlicht. Eten samen met Karen en Sead. Bijzonder gezellig. Natuurlijk zijn we weer de laatsten,die naar bed gaan.

Afbeeldingen

Laat een reactie achter

Reacties