25 januari Jammer om onze prachtige overnachtingsplaats te verlaten,maar we hebben weer een heel programma. Tiwi met zijn prachtige kliffen en lichtblauwe zee. Al snel komen we in een vlak en onaantrekkelijk landschap terecht. Gaan op zoek naar het vissersdorp Qualhat. Ook hier alles verlaten. Aan de rand van de stad is een enorme LNG fabriek gebouwd,waar vloeibaar gas wordt geproduceerd . Het ontsiert het landschap op een afschuwelijke manier. Ons doel is Sur,waar de scheepswerven van de dhows zijn. Sur een stad van meer dan 100.000 inwoners. Alleen het oude centrum ziet er nog traditioneel uit. Op het schiereiland zoeken we ons suf naar de scheepswerven. Door de industrialisatie zijn alle werven tot onze grote spijt verdwenen. Museum is ook gesloten. Het is vrijdag, dus alles dicht. Gaan naar de oude wijk Al Ayjah met zijn wachtorens uitzicht op de nieuwe brug. Vinden zowaar een leuk terras met uitzicht op de oude stad. Mannen op het terras. Vrouwen in een grote groep op het strand met de kinderen, volledig bedekt met de burka In het restaurant een gedeelte met tafeltjes,waar gordijnen omheen zijn gemaakt. De vrouwen volledig afgeschermd voor de buitenwereld. Ondertussen een paar vrouwen gesproken. Degenen,die in de westerse cultuur werken,dragen hun boerka’s niet. Maar zodra ze in hun eigen omgeving en bij familie zijn trekken ze deze kleding weer aan,anders worden ze verstoten door de familie. Een andere vrouw doet het af met we zijn het nu eenmaal zo gewend. Er is hier nog een lange weg te gaan. Ook wij hebben die ontwikkeling doorgemaakt. Halverwege de vijftiger jaren werd er door heel veel vrouwen een hoofddoek gedragen als ze naar buiten gingen. Als je op een nonnenschool zat moest je over je lange broek een rok dragen. Zo zal het er hier over 65 jaar ook heel anders aan toegaan. In de steden vele malen sneller dan in de afgelegen gedeelten van Oman. In de shopping mall boodschappen gedaan. Ook hier groot en mooi. Slaan wat etenswaren en fruit in voor onderweg. Restaurants langs de verlaten kuststrook met kleine nederzettingen zijn niet te vinden. Het is ondertussen al 4 uur voor we al Sama Al Jinz bereiken met het observatie centrum voor schildpadden. Bij het guesthouse zijn we aan het verkeerde adres. Nergens kunnen we ons onderkomen voor de nacht vinden. Gelukkig weten de man bij de balie van het schildpadden centrum waar Sama Raz al Jinz Resort ligt. We waren er ondertussen al twee keer langs gereden. Het is een nieuw resort met allemaal houten huisjes. Allerhartelijkst ontvangen. De kamer een enorme ruimte. Leuk gedeelte waar het avondeten geserveerd wordt. We eten vroeg om vervolgens op tijd te zijn voor het avondbezoek op het strand waar de schildpadden hun eieren leggen. We schrikken van de vele mensen,die dit allemaal mee willen maken. Het is gelukkig heel goed geregeld. Er wordt eerst gekeken of er schildpadden op het strand zijn. Daarna wordt er in kleine groepen naar het strand gelopen. Vol goede moed ga ik mee,maar op de trap naar beneden begint de ellende al. Het is pikdonker en ik kan niets zien. Bij de uitleg,wordt verteld dat je 20 minuten naar het strand moet lopen en na het leggen van de eieren weer terug. Ik haak af. Wil niemand tot last zijn. Het is pikke donker en heb te slecht zicht. Bob gaat gelukkig wel. Later als hij terug komt ,raakt hij niet uitgepraat over de prachtige beleving. Een schildpad legt in een tijdsbestek van twee uur ongeveer 100 eieren. Dan bedekt hij de eieren en keert terug naar zee. Het was volgens hem een goed besluit om niet mee te gaan. Het tempo te hoog en hij was wel drie keer in een kuil gevallen.. Onze volgende stop is Masirah Island,waar veel schildpadden zijn. Misschien krijgen we daar nog een kans om bij het eieren leggen te zijn.

Afbeeldingen

Laat een reactie achter

Reacties